ستار جان شما در وصف نیایی

من همیشه از آدم ها توصیفات زیادی دارم،نحوه حرف زدن،زبان بدن،اتو شلوار،رنگ رژ،موهای فر،موهای لخت،موهای ویو،صداقت چهره،نگاه های گریزون،لبخندهای متملقانه،عطر ها،علایق،حد مطالعه،تو...تو ستار...در تو چیزی هست غیرقابل وصف که آدم ها هر کدوم به طور نسبی از اون یه مقداری برخوردارند،یا اصلا ندارندش،تو غایت یک صفت نیکی،یک چیزی ما بین چشم های نگران و لب های خندان و شعر های حافظی!

من اگر دقیقم به آدم های اطرافم فقط بخاطر این بود که ببینم چقد از تو رو دارن،اما تو ما بین کلاس های دانشگاه و دوچرخه سواری های عصرگاهی و عطر پیچ های امین الدوله جا موندی...