من آوازم که از عشقی کهن افسانه میسازم

آدم که گریه نمی کند،ما دلتنگی ها،بغض ها،دلخوری ها،ناراحتی ها رو میریزیم تو دلمون،دلمون پر خون میشه،خوناش میریزه بیرون،از چشممون میزنه بیرون

آدم های قوی،آدم های الکی قوی،آدم های الکی مغرور،شماها که گریه نمی کنین،اما من پریشونم پریشونتر که از این شب های طولانی...